Korzenie.

Witajcie kochani! 

Mam nadzieje, że wszystko u Was dobrze i bez większych komplikacji odnajdujecie się w tym zimowym miesiącu. 

Dni lecą jak szalone i zanim się zorientowałam, nastał już koniec tygodnia. 

Siedząc w fotelu w towarzystwie błogiej ciszy, którą ostatnio uwielbiam, pomyślałam o naszej babci. 

Wspominałam Wam ostatnio, że mieliśmy gości, i właśnie jednym z nich była babcia. To był nasz, honorowy i najbardziej wyczekiwany gość. Cuuudowna kobieta. Pełna radości i optymizmu. 

Pomimo swego sędziwego wieku, zarażała nas dobrym humorem i uśmiechem, który nie znikał z jej twarzy. Nigdy nie miała lekkiego życia, ale też nigdy się nie skarżyła, dlatego jej optymizm zostanie w mojej pamięci na bardzo długo. Delikatna a zarazem bardzo silna kobieta. 

Zachęcam każdego, aby znalazł czas dla starszych członków swojej rodziny.

To oni są korzeniami drzewa genealogicznego, w którym i my się znajdujemy a historie, które nam opowiadają, są niepowtarzalne i prawdziwe.

Pomimo, że pochodzą z czasów bez internetu, pralki automatycznej czy bieżącej wody w domu, możemy się od nich wiele nauczyć. Przede wszystkim pokory, miłości, szacunku wobec innych, dbania o rzeczy materialne i oszczędności. A także cierpliwości i spokoju ducha.

Gdy patrzyłam na jej spracowane dłonie, nie widziałam starości i zmarszczek. Oczami wyobraźni widziałam jak pierze pieluchy w rzece przy domu. Zniszczona twarz, to nie jest efekt złej diety czy nieudanej ingerencji chirurga plastycznego. To efekt nieprzespanych nocy, zmęczenia i kłopotów z jakimi się borykała. Całe ciało to obraz wielu wydarzeń, jakie miały miejsce w jej życiu. I dzięki temu jest PIĘKNA, prawdziwa i bogata w doświadczenia. 

A gdybyście zobaczyli jej szczery, ogromny uśmiech oraz błyszczące ze wzruszenia oczy, wasze serce biłoby dwa razy szybciej. Wiem, że  jest szczęśliwa i czuje się doceniana. Nie jest zachłanna i cieszy się, każdą chwilą jaką dostaje od życia. 

Taki optymizm, powinien i nam się udzielać, ponieważ często zapominamy o tym, jak małe rzeczy potrafią cieszyć. 

Nie zauważamy pięknych chwil w jakich bierzemy udział. Miewamy zastrzeżenia, skupiamy się na drobnostkach i niedociągnięciach, zamiast zwyczajnie cieszyć się życiem. 

Wiem też, że warto po prostu słuchać. Historie opowiadane czasem kilkakrotnie, bywają nudne ale są takie prawdziwe. Potrafią bawić i wzruszać do łez. Zmuszają nas do refleksji. Możemy porównywać minione lata z obecnymi. 

Oj tak! To wszystko, to cudowne dary jakie możemy czerpać z rozmów z naszymi babciami, dziadkami czy ciociami. A ich szczera radości i wdzięczność za spędzony wspólnie czas jest ogromna i prawdziwa. 

Dla mnie czas spędzony z babcia, był naprawdę cudowny. Cała rodzina była szczęśliwa i nafaszerowana pozytywnym myśleniem, optymizmem i dobrym humorem. Z naszej strony, możemy życzyć sobie aby była z nami jak najdłużej w zdrowiu i radości jaką się z nami dzieli. 

Dziś rocznica śmierci mojej drugiej babci, tej biologicznej i wiem, że tylko wspomnienia mogą mi ją przypominać. Dlatego szanujmy naszych starszych członków rodziny. Są jak żywa skarbnica wiedzy. Poświęcajmy im jak najwiecej czasu pamiętając, że to co mamy dziś, jutro może być niemożliwą do odzyskania przeszłością. 

  

Pozdrawiam i do następnego...