Zygzaki

Nie wiem czy to post, czy raczej wpis, ale wiem, że będzie bardzo osobiście. Z niewiadomych przyczyn, w ostatnim czasie dopadła mnie chandra. Tak bez pytania wkradła się w moje życie z samego rana. Chandra, a może to już depresja? Hmmm.... Wiem jedno, było mi ciężko. Bez większych powodów niż te, z którymi zmagam się każdego dnia. Ona wdarła się szturmem i opanowała moje ciało i umysł. Prawdopodobnie ogromną zasługę na taki stan mają doświadczenia z przeszłości, które nie zawsze były pozytywne i przyjemne. Otoczenie i emocje w jakich się rozwijamy mają gigantyczny wpływ na to kim stajemy się w dorosłym życiu. Z drugiej strony, nie da się przeżyć życia ot tak, w lini prostej niczym szeroka i bezpieczna autostrada prowadząca nas do celu. Często nasza droga bywa cholernie kręta i stroma. Życie to zakręty i zygzaki, przypominające wykresy widniejące w szpitalnych aparaturach. Każdy też zdaje sobie sprawę, że linia ciągła oznacza już tylko koniec. Więc może i dobrze, że u mnie bywają te wzloty i upadki, bo to oznaka tego, że nadal istnieję! Pewnie zastanawiacie się teraz, czy mam lekarstwo na te stany osłabienia psychicznego. Otóż..... Nie mam! (a może pisanie bloga mi pomaga...) W przypływie tak złego nastroju jaki ostatnio miałam, czytanie tego co piszę i myślę, nie dociera do mnie wcale. A co za tym idzie nie byłam w stanie racjonalnie podejść do sprawy i   przepraszam tych, którzy czekali na nowy post , a on się nie ukazał, ale pisanie było ponad moje siły. Chyba, że napisałabym coś na zasadzie.... czarny, szary, bury, czyli jakie życie jest beznadziejne. Ach.... Mam nadzieję, że mnie rozumiecie. Na szczęście moje zygzaki powoli zaczynają unosić się ku górze. Zasługą tego jest wsparcie najbliższych i rozmowa ze samą sobą. Najbliżsi często wspierają, niewiedząc, jaką moc mają w sobie. Do napisania tych kilku słów zmotywowała mnie wiadomość od bardzo bliskiej mi osoby. Treść była prosta, ale dla mnie wystarczająca.
"NIEDZIELA JEST A TU CISZA NA BLOGU?"
I jak tu nie napisać, skoro ona czekała? Czy nie warto, choć dla jednej osoby zrobić coś miłego? Może ktoś naprawę lubi czytać to co piszę? I może nie jestem tak beznadziejna jak mi się wydaje i wmawia mi to moja koleżanka chandra? No cóż.... wszystko pomału wraca na swoje tory. Miłego tygodnia kochani!